Konjugation zu «dēfierī, dēfiō, dēfactus sum»

Konjugation zu «dēfierī, dēfiō, dēfactus sum»

Präsensstamm

Präs. Ind. Präs. Konj. Imperf. Ind. Imperf. Konj. Fut. I Ind.
1. Pers. Sg.
defi‑o
defi‑a‑m
defi‑eba‑m
defi‑e‑re‑m
defi‑a‑m
2. Pers. Sg.
defi‑s
defi‑a‑s
defi‑eba‑s
defi‑e‑re‑s
defi‑e‑s
3. Pers. Sg.
defi‑t
defi‑a‑t
defi‑eba‑t
defi‑e‑re‑t
defi‑e‑t
1. Pers. Pl.
defi‑mus
defi‑a‑mus
defi‑eba‑mus
defi‑e‑re‑mus
defi‑e‑mus
2. Pers. Pl.
defi‑tis
defi‑a‑tis
defi‑eba‑tis
defi‑e‑re‑tis
defi‑e‑tis
3. Pers. Pl.
defi‑u‑nt
defi‑a‑nt
defi‑eba‑nt
defi‑e‑re‑nt
defi‑e‑nt

Perfektstamm

Perf. Ind. Perf. Konj. Plusquamperf. Ind. Plusquamperf. Konj. Fut. II Ind.
1. Pers. Sg.
defact‑us sum
defact‑us sim
defact‑us eram
defact‑us essem
defact‑us ero
2. Pers. Sg.
defact‑us es
defact‑us sis
defact‑us eras
defact‑us esses
defact‑us eris
3. Pers. Sg.
defact‑us est
defact‑us sit
defact‑us erat
defact‑us esset
defact‑us erit
1. Pers. Pl.
defact‑i sumus
defact‑i simus
defact‑i eramus
defact‑i essemus
defact‑i erimus
2. Pers. Pl.
defact‑i estis
defact‑i sitis
defact‑i eratis
defact‑i essetis
defact‑i eritis
3. Pers. Pl.
defact‑i sunt
defact‑i sint
defact‑i erant
defact‑i essent
defact‑i erunt

Imperative

Sg. Pl.
Imperativ I
defi, defiere
defite
Imperativ II, 2. Pers.
Imperativ II, 3. Pers.

Infinitive

Infinitiv Präs.
defieri
Infinitiv Perf.
defact‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse
Infinitiv Fut.
defactur‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse, defore