Konjugation zu «ēnitēre, ēniteō, ēnituī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	enite‑o	enite‑a‑m	enite‑ba‑m	enite‑re‑m	enite‑b‑o
2. Pers. Sg.	enite‑s	enite‑a‑s	enite‑ba‑s	enite‑re‑s	enite‑bi‑s
3. Pers. Sg.	enite‑t	enite‑a‑t	enite‑ba‑t	enite‑re‑t	enite‑bi‑t
1. Pers. Pl.	enite‑mus	enite‑a‑mus	enite‑ba‑mus	enite‑re‑mus	enite‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	enite‑tis	enite‑a‑tis	enite‑ba‑tis	enite‑re‑tis	enite‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	enite‑nt	enite‑a‑nt	enite‑ba‑nt	enite‑re‑nt	enite‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	enitu‑i	enitu‑eri‑m	enitu‑era‑m	enitu‑isse‑m	enitu‑ero
2. Pers. Sg.	enitu‑isti	enitu‑eri‑s	enitu‑era‑s	enitu‑isse‑s	enitu‑eris
3. Pers. Sg.	enitu‑it	enitu‑eri‑t	enitu‑era‑t	enitu‑isse‑t	enitu‑erit
1. Pers. Pl.	enitu‑imus	enitu‑eri‑mus	enitu‑era‑mus	enitu‑isse‑mus	enitu‑erimus
2. Pers. Pl.	enitu‑istis	enitu‑eri‑tis	enitu‑era‑tis	enitu‑isse‑tis	enitu‑eritis
3. Pers. Pl.	enitu‑erunt, enitu‑ere	enitu‑eri‑nt	enitu‑era‑nt	enitu‑isse‑nt	enitu‑erint