Konjugation zu «pervigēre, pervigeō, perviguī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	pervige‑o	pervige‑a‑m	pervige‑ba‑m	pervige‑re‑m	pervige‑b‑o
2. Pers. Sg.	pervige‑s	pervige‑a‑s	pervige‑ba‑s	pervige‑re‑s	pervige‑bi‑s
3. Pers. Sg.	pervige‑t	pervige‑a‑t	pervige‑ba‑t	pervige‑re‑t	pervige‑bi‑t
1. Pers. Pl.	pervige‑mus	pervige‑a‑mus	pervige‑ba‑mus	pervige‑re‑mus	pervige‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	pervige‑tis	pervige‑a‑tis	pervige‑ba‑tis	pervige‑re‑tis	pervige‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	pervige‑nt	pervige‑a‑nt	pervige‑ba‑nt	pervige‑re‑nt	pervige‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	pervigu‑i	pervigu‑eri‑m	pervigu‑era‑m	pervigu‑isse‑m	pervigu‑ero
2. Pers. Sg.	pervigu‑isti	pervigu‑eri‑s	pervigu‑era‑s	pervigu‑isse‑s	pervigu‑eris
3. Pers. Sg.	pervigu‑it	pervigu‑eri‑t	pervigu‑era‑t	pervigu‑isse‑t	pervigu‑erit
1. Pers. Pl.	pervigu‑imus	pervigu‑eri‑mus	pervigu‑era‑mus	pervigu‑isse‑mus	pervigu‑erimus
2. Pers. Pl.	pervigu‑istis	pervigu‑eri‑tis	pervigu‑era‑tis	pervigu‑isse‑tis	pervigu‑eritis
3. Pers. Pl.	pervigu‑erunt, pervigu‑ere	pervigu‑eri‑nt	pervigu‑era‑nt	pervigu‑isse‑nt	pervigu‑erint