Konjugation zu «concomitāre, concomitō, concomitāvī, concomitātum»

Konjugation zu «concomitāre, concomitō, concomitāvī, concomitātum»

Präsensstamm Aktiv

Präs. Ind. Akt. Präs. Konj. Akt. Imperf. Ind. Akt. Imperf. Konj. Akt. Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.
concomit‑o
concomit‑e‑m
concomita‑ba‑m
concomita‑re‑m
concomita‑b‑o
2. Pers. Sg.
concomita‑s
concomit‑e‑s
concomita‑ba‑s
concomita‑re‑s
concomita‑bi‑s
3. Pers. Sg.
concomita‑t
concomit‑e‑t
concomita‑ba‑t
concomita‑re‑t
concomita‑bi‑t
1. Pers. Pl.
concomita‑mus
concomit‑e‑mus
concomita‑ba‑mus
concomita‑re‑mus
concomita‑bi‑mus
2. Pers. Pl.
concomita‑tis
concomit‑e‑tis
concomita‑ba‑tis
concomita‑re‑tis
concomita‑bi‑tis
3. Pers. Pl.
concomita‑nt
concomit‑e‑nt
concomita‑ba‑nt
concomita‑re‑nt
concomita‑bu‑nt

Präsensstamm Passiv

Präs. Ind. Pass. Präs. Konj. Pass. Imperf. Ind. Pass. Imperf. Konj. Pass. Fut. I Ind. Pass.
1. Pers. Sg.
concomit‑or
concomit‑e‑r
concomita‑ba‑r
concomita‑re‑r
concomita‑b‑or
2. Pers. Sg.
concomita‑ris
concomit‑e‑ris, concomit‑e‑re
concomita‑ba‑ris, concomita‑ba‑re
concomita‑re‑ris, concomita‑re‑re
concomita‑be‑ris, concomita‑be‑re
3. Pers. Sg.
concomita‑tur
concomit‑e‑tur
concomita‑ba‑tur
concomita‑re‑tur
concomita‑bi‑tur
1. Pers. Pl.
concomita‑mur
concomit‑e‑mur
concomita‑ba‑mur
concomita‑re‑mur
concomita‑bi‑mur
2. Pers. Pl.
concomita‑mini
concomit‑e‑mini
concomita‑ba‑mini
concomita‑re‑mini
concomita‑bi‑mini
3. Pers. Pl.
concomita‑ntur
concomit‑e‑ntur
concomita‑ba‑ntur
concomita‑re‑ntur
concomita‑bu‑ntur

Perfektstamm Aktiv

Perf. Ind. Akt. Perf. Konj. Akt. Plusquamperf. Ind. Akt. Plusquamperf. Konj. Akt. Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.
concomitav‑i
concomitav‑eri‑m
concomitav‑era‑m
concomitav‑isse‑m
concomitav‑ero
2. Pers. Sg.
concomitav‑isti
concomitav‑eri‑s
concomitav‑era‑s
concomitav‑isse‑s
concomitav‑eris
3. Pers. Sg.
concomitav‑it
concomitav‑eri‑t
concomitav‑era‑t
concomitav‑isse‑t
concomitav‑erit
1. Pers. Pl.
concomitav‑imus
concomitav‑eri‑mus
concomitav‑era‑mus
concomitav‑isse‑mus
concomitav‑erimus
2. Pers. Pl.
concomitav‑istis
concomitav‑eri‑tis
concomitav‑era‑tis
concomitav‑isse‑tis
concomitav‑eritis
3. Pers. Pl.
concomitav‑erunt, concomitav‑ere
concomitav‑eri‑nt
concomitav‑era‑nt
concomitav‑isse‑nt
concomitav‑erint

Perfektstamm Passiv

Perf. Ind. Pass. Perf. Konj. Pass. Plusquamperf. Ind. Pass. Plusquamperf. Konj. Pass. Fut. II Ind. Pass.
1. Pers. Sg.
concomitat‑us sum
concomitat‑us sim
concomitat‑us eram
concomitat‑us essem
concomitat‑us ero
2. Pers. Sg.
concomitat‑us es
concomitat‑us sis
concomitat‑us eras
concomitat‑us esses
concomitat‑us eris
3. Pers. Sg.
concomitat‑us est
concomitat‑us sit
concomitat‑us erat
concomitat‑us esset
concomitat‑us erit
1. Pers. Pl.
concomitat‑i sumus
concomitat‑i simus
concomitat‑i eramus
concomitat‑i essemus
concomitat‑i erimus
2. Pers. Pl.
concomitat‑i estis
concomitat‑i sitis
concomitat‑i eratis
concomitat‑i essetis
concomitat‑i eritis
3. Pers. Pl.
concomitat‑i sunt
concomitat‑i sint
concomitat‑i erant
concomitat‑i essent
concomitat‑i erunt

Verbalstämme: Nominalformen auf einen Blick

Part. Präs. Akt.
concomitans concomitantis
Part. Fut. Akt.
concomitaturus a um
Part. Perf. Pass.
concomitatus a um
Gerundium
concomita‑ndi ‑ndo ‑ndum ‑ndo
Gerundivum
concomitandus a um

Imperative

Sg. Pl.
Imperativ I
concomita
concomita‑te
Imperativ II, 2. Pers.
Imperativ II, 3. Pers.

Infinitive

Akt. Pass.
Infinitiv Präs.
concomitare
concomita‑ri, concomita‑rier
Infinitiv Perf.
concomitav‑isse
concomitat‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse
Infinitiv Fut.
concomitatur‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse
concomitat‑um iri

Partizip Präsens Aktiv (PPA)

mask. fem. neutr.
Nom. Sg.
concomitans
concomitans
concomitans
Gen. Sg.
concomitant‑is
concomitant‑is
concomitant‑is
Dat. Sg.
concomitant‑i
concomitant‑i
concomitant‑i
Akk. Sg.
concomitant‑em
concomitant‑em
concomitans
Abl. Sg.
concomitant‑e
concomitant‑e
concomitant‑e
Nom. Pl.
concomitant‑es
concomitant‑es
concomitant‑ia
Gen. Pl.
concomitant‑ium
concomitant‑ium
concomitant‑ium
Dat. Pl.
concomitant‑ibus
concomitant‑ibus
concomitant‑ibus
Akk. Pl.
concomitant‑es, concomitant‑is
concomitant‑es, concomitant‑is
concomitant‑ia
Abl. Pl.
concomitant‑ibus
concomitant‑ibus
concomitant‑ibus

Partizip Perfekt Passiv (PPP)

mask. fem. neutr.
Nom. Sg.
concomitat‑us
concomitat‑a
concomitat‑um
Gen. Sg.
concomitat‑i
concomitat‑ae
concomitat‑i
Dat. Sg.
concomitat‑o
concomitat‑ae
concomitat‑o
Akk. Sg.
concomitat‑um
concomitat‑am
concomitat‑um
Abl. Sg.
concomitat‑o
concomitat‑a
concomitat‑o
Nom. Pl.
concomitat‑i
concomitat‑ae
concomitat‑a
Gen. Pl.
concomitat‑orum
concomitat‑arum
concomitat‑orum
Dat. Pl.
concomitat‑is
concomitat‑is
concomitat‑is
Akk. Pl.
concomitat‑os
concomitat‑as
concomitat‑a
Abl. Pl.
concomitat‑is
concomitat‑is
concomitat‑is

Partizip Futur Aktiv

mask. fem. neutr.
Nom. Sg.
concomitatur‑us
concomitatur‑a
concomitatur‑um
Gen. Sg.
concomitatur‑i
concomitatur‑ae
concomitatur‑i
Dat. Sg.
concomitatur‑o
concomitatur‑ae
concomitatur‑o
Akk. Sg.
concomitatur‑um
concomitatur‑am
concomitatur‑um
Abl. Sg.
concomitatur‑o
concomitatur‑a
concomitatur‑o
Nom. Pl.
concomitatur‑i
concomitatur‑ae
concomitatur‑a
Gen. Pl.
concomitatur‑orum
concomitatur‑arum
concomitatur‑orum
Dat. Pl.
concomitatur‑is
concomitatur‑is
concomitatur‑is
Akk. Pl.
concomitatur‑os
concomitatur‑as
concomitatur‑a
Abl. Pl.
concomitatur‑is
concomitatur‑is
concomitatur‑is

Gerundium

Gen.
concomita‑ndi
Dat.
concomita‑ndo
Akk.
concomita‑ndum
Abl.
concomita‑ndo

Gerundivum

mask. fem. neutr.
Nom. Sg.
concomitand‑us
concomitand‑a
concomitand‑um
Gen. Sg.
concomitand‑i
concomitand‑ae
concomitand‑i
Dat. Sg.
concomitand‑o
concomitand‑ae
concomitand‑o
Akk. Sg.
concomitand‑um
concomitand‑am
concomitand‑um
Abl. Sg.
concomitand‑o
concomitand‑a
concomitand‑o
Nom. Pl.
concomitand‑i
concomitand‑ae
concomitand‑a
Gen. Pl.
concomitand‑orum
concomitand‑arum
concomitand‑orum
Dat. Pl.
concomitand‑is
concomitand‑is
concomitand‑is
Akk. Pl.
concomitand‑os
concomitand‑as
concomitand‑a
Abl. Pl.
concomitand‑is
concomitand‑is
concomitand‑is