Konjugation zu «praedomāre, praedomō, praedomuī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praedom‑o	praedom‑e‑m	praedoma‑ba‑m	praedoma‑re‑m	praedoma‑b‑o
2. Pers. Sg.	praedoma‑s	praedom‑e‑s	praedoma‑ba‑s	praedoma‑re‑s	praedoma‑bi‑s
3. Pers. Sg.	praedoma‑t	praedom‑e‑t	praedoma‑ba‑t	praedoma‑re‑t	praedoma‑bi‑t
1. Pers. Pl.	praedoma‑mus	praedom‑e‑mus	praedoma‑ba‑mus	praedoma‑re‑mus	praedoma‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	praedoma‑tis	praedom‑e‑tis	praedoma‑ba‑tis	praedoma‑re‑tis	praedoma‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	praedoma‑nt	praedom‑e‑nt	praedoma‑ba‑nt	praedoma‑re‑nt	praedoma‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praedomu‑i	praedomu‑eri‑m	praedomu‑era‑m	praedomu‑isse‑m	praedomu‑ero
2. Pers. Sg.	praedomu‑isti	praedomu‑eri‑s	praedomu‑era‑s	praedomu‑isse‑s	praedomu‑eris
3. Pers. Sg.	praedomu‑it	praedomu‑eri‑t	praedomu‑era‑t	praedomu‑isse‑t	praedomu‑erit
1. Pers. Pl.	praedomu‑imus	praedomu‑eri‑mus	praedomu‑era‑mus	praedomu‑isse‑mus	praedomu‑erimus
2. Pers. Pl.	praedomu‑istis	praedomu‑eri‑tis	praedomu‑era‑tis	praedomu‑isse‑tis	praedomu‑eritis
3. Pers. Pl.	praedomu‑erunt, praedomu‑ere	praedomu‑eri‑nt	praedomu‑era‑nt	praedomu‑isse‑nt	praedomu‑erint