Konjugation zu «praenitēre, praeniteō, praenituī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praenite‑o	praenite‑a‑m	praenite‑ba‑m	praenite‑re‑m	praenite‑b‑o
2. Pers. Sg.	praenite‑s	praenite‑a‑s	praenite‑ba‑s	praenite‑re‑s	praenite‑bi‑s
3. Pers. Sg.	praenite‑t	praenite‑a‑t	praenite‑ba‑t	praenite‑re‑t	praenite‑bi‑t
1. Pers. Pl.	praenite‑mus	praenite‑a‑mus	praenite‑ba‑mus	praenite‑re‑mus	praenite‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	praenite‑tis	praenite‑a‑tis	praenite‑ba‑tis	praenite‑re‑tis	praenite‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	praenite‑nt	praenite‑a‑nt	praenite‑ba‑nt	praenite‑re‑nt	praenite‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praenitu‑i	praenitu‑eri‑m	praenitu‑era‑m	praenitu‑isse‑m	praenitu‑ero
2. Pers. Sg.	praenitu‑isti	praenitu‑eri‑s	praenitu‑era‑s	praenitu‑isse‑s	praenitu‑eris
3. Pers. Sg.	praenitu‑it	praenitu‑eri‑t	praenitu‑era‑t	praenitu‑isse‑t	praenitu‑erit
1. Pers. Pl.	praenitu‑imus	praenitu‑eri‑mus	praenitu‑era‑mus	praenitu‑isse‑mus	praenitu‑erimus
2. Pers. Pl.	praenitu‑istis	praenitu‑eri‑tis	praenitu‑era‑tis	praenitu‑isse‑tis	praenitu‑eritis
3. Pers. Pl.	praenitu‑erunt, praenitu‑ere	praenitu‑eri‑nt	praenitu‑era‑nt	praenitu‑isse‑nt	praenitu‑erint