Konjugation zu «exsistere, exsistō, exstitī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	exsist‑o	exsist‑a‑m, existam	exsist‑eba‑m	exsiste‑re‑m, existerem	exsist‑a‑m
2. Pers. Sg.	exsist‑i‑s	exsist‑a‑s	exsist‑eba‑s	exsiste‑re‑s	exsist‑e‑s
3. Pers. Sg.	exsist‑i‑t, existit	exsist‑a‑t, existat	exsist‑eba‑t, existebat	exsiste‑re‑t, existeret	exsist‑e‑t, existet
1. Pers. Pl.	exsist‑i‑mus	exsist‑a‑mus	exsist‑eba‑mus	exsiste‑re‑mus	exsist‑e‑mus
2. Pers. Pl.	exsist‑i‑tis	exsist‑a‑tis	exsist‑eba‑tis	exsiste‑re‑tis	exsist‑e‑tis
3. Pers. Pl.	exsist‑u‑nt, existunt	exsist‑a‑nt, existant	exsist‑eba‑nt	exsiste‑re‑nt, existerent	exsist‑e‑nt, existent

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	exstit‑i	exstit‑eri‑m	exstit‑era‑m	exstit‑isse‑m	exstit‑ero
2. Pers. Sg.	exstit‑isti, extitisti	exstit‑eri‑s	exstit‑era‑s	exstit‑isse‑s	exstit‑eris
3. Pers. Sg.	exstit‑it	exstit‑eri‑t	exstit‑era‑t, extiterat	exstit‑isse‑t, extitisset	exstit‑erit
1. Pers. Pl.	exstit‑imus	exstit‑eri‑mus	exstit‑era‑mus	exstit‑isse‑mus	exstit‑erimus
2. Pers. Pl.	exstit‑istis	exstit‑eri‑tis	exstit‑era‑tis	exstit‑isse‑tis	exstit‑eritis
3. Pers. Pl.	exstit‑erunt, exstit‑ere, extiterunt	exstit‑eri‑nt, extiterint	exstit‑era‑nt	exstit‑isse‑nt	exstit‑erint, extiterint

	mask.	fem.	neutr.
Nom. Sg.	exsistens, existens	exsistens	exsistens
Gen. Sg.	exsistent‑is	exsistent‑is	exsistent‑is
Dat. Sg.	exsistent‑i	exsistent‑i	exsistent‑i
Akk. Sg.	exsistent‑em	exsistent‑em	exsistens
Abl. Sg.	exsistent‑e	exsistent‑e, existente	exsistent‑e
Nom. Pl.	exsistent‑es	exsistent‑es	exsistent‑ia
Gen. Pl.	exsistent‑ium	exsistent‑ium	exsistent‑ium
Dat. Pl.	exsistent‑ibus	exsistent‑ibus, existentibus	exsistent‑ibus
Akk. Pl.	exsistent‑es, exsistent‑is	exsistent‑es, exsistent‑is	exsistent‑ia
Abl. Pl.	exsistent‑ibus	exsistent‑ibus, existentibus	exsistent‑ibus