Konjugation zu «dētonāre, dētonō, dētonuī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	deton‑o	deton‑e‑m	detona‑ba‑m	detona‑re‑m	detona‑b‑o
2. Pers. Sg.	detona‑s	deton‑e‑s	detona‑ba‑s	detona‑re‑s	detona‑bi‑s
3. Pers. Sg.	detona‑t	deton‑e‑t	detona‑ba‑t	detona‑re‑t	detona‑bi‑t
1. Pers. Pl.	detona‑mus	deton‑e‑mus	detona‑ba‑mus	detona‑re‑mus	detona‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	detona‑tis	deton‑e‑tis	detona‑ba‑tis	detona‑re‑tis	detona‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	detona‑nt	deton‑e‑nt	detona‑ba‑nt	detona‑re‑nt	detona‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	detonu‑i	detonu‑eri‑m	detonu‑era‑m	detonu‑isse‑m	detonu‑ero
2. Pers. Sg.	detonu‑isti	detonu‑eri‑s	detonu‑era‑s	detonu‑isse‑s	detonu‑eris
3. Pers. Sg.	detonu‑it	detonu‑eri‑t	detonu‑era‑t	detonu‑isse‑t	detonu‑erit
1. Pers. Pl.	detonu‑imus	detonu‑eri‑mus	detonu‑era‑mus	detonu‑isse‑mus	detonu‑erimus
2. Pers. Pl.	detonu‑istis	detonu‑eri‑tis	detonu‑era‑tis	detonu‑isse‑tis	detonu‑eritis
3. Pers. Pl.	detonu‑erunt, detonu‑ere	detonu‑eri‑nt	detonu‑era‑nt	detonu‑isse‑nt	detonu‑erint