Konjugation zu «obsolefīerī, obsolefiō, obsolefactus sum»

Konjugation zu «obsolefīerī, obsolefiō, obsolefactus sum»

Präsensstamm

Präs. Ind. Präs. Konj. Imperf. Ind. Imperf. Konj. Fut. I Ind.
1. Pers. Sg.
obsolefi‑o
obsolefi‑a‑m
obsolefi‑eba‑m
obsolefi‑e‑re‑m
obsolefi‑a‑m
2. Pers. Sg.
obsolefi‑s
obsolefi‑a‑s
obsolefi‑eba‑s
obsolefi‑e‑re‑s
obsolefi‑e‑s
3. Pers. Sg.
obsolefi‑t
obsolefi‑a‑t
obsolefi‑eba‑t
obsolefi‑e‑re‑t
obsolefi‑e‑t
1. Pers. Pl.
obsolefi‑mus
obsolefi‑a‑mus
obsolefi‑eba‑mus
obsolefi‑e‑re‑mus
obsolefi‑e‑mus
2. Pers. Pl.
obsolefi‑tis
obsolefi‑a‑tis
obsolefi‑eba‑tis
obsolefi‑e‑re‑tis
obsolefi‑e‑tis
3. Pers. Pl.
obsolefi‑u‑nt
obsolefi‑a‑nt
obsolefi‑eba‑nt
obsolefi‑e‑re‑nt
obsolefi‑e‑nt

Perfektstamm

Perf. Ind. Perf. Konj. Plusquamperf. Ind. Plusquamperf. Konj. Fut. II Ind.
1. Pers. Sg.
obsolefact‑us sum
obsolefact‑us sim
obsolefact‑us eram
obsolefact‑us essem
obsolefact‑us ero
2. Pers. Sg.
obsolefact‑us es
obsolefact‑us sis
obsolefact‑us eras
obsolefact‑us esses
obsolefact‑us eris
3. Pers. Sg.
obsolefact‑us est
obsolefact‑us sit
obsolefact‑us erat
obsolefact‑us esset
obsolefact‑us erit
1. Pers. Pl.
obsolefact‑i sumus
obsolefact‑i simus
obsolefact‑i eramus
obsolefact‑i essemus
obsolefact‑i erimus
2. Pers. Pl.
obsolefact‑i estis
obsolefact‑i sitis
obsolefact‑i eratis
obsolefact‑i essetis
obsolefact‑i eritis
3. Pers. Pl.
obsolefact‑i sunt
obsolefact‑i sint
obsolefact‑i erant
obsolefact‑i essent
obsolefact‑i erunt

Imperative

Sg. Pl.
Imperativ I
obsolefi, obsolefiere
obsolefite
Imperativ II, 2. Pers.
Imperativ II, 3. Pers.

Infinitive

Infinitiv Präs.
obsolefieri
Infinitiv Perf.
obsolefact‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse
Infinitiv Fut.
obsolefactur‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse, obsolefore