Konjugation zu «exultāre, exultō, exultāvī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	exult‑o	exult‑e‑m	exulta‑ba‑m	exulta‑re‑m	exulta‑b‑o
2. Pers. Sg.	exulta‑s	exult‑e‑s	exulta‑ba‑s	exulta‑re‑s	exulta‑bi‑s
3. Pers. Sg.	exulta‑t	exult‑e‑t	exulta‑ba‑t	exulta‑re‑t	exulta‑bi‑t
1. Pers. Pl.	exulta‑mus	exult‑e‑mus	exulta‑ba‑mus	exulta‑re‑mus	exulta‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	exulta‑tis	exult‑e‑tis	exulta‑ba‑tis	exulta‑re‑tis	exulta‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	exulta‑nt	exult‑e‑nt	exulta‑ba‑nt	exulta‑re‑nt	exulta‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	exultav‑i	exultav‑eri‑m	exultav‑era‑m	exultav‑isse‑m	exultav‑ero
2. Pers. Sg.	exultav‑isti	exultav‑eri‑s	exultav‑era‑s	exultav‑isse‑s	exultav‑eris
3. Pers. Sg.	exultav‑it	exultav‑eri‑t	exultav‑era‑t	exultav‑isse‑t	exultav‑erit
1. Pers. Pl.	exultav‑imus	exultav‑eri‑mus	exultav‑era‑mus	exultav‑isse‑mus	exultav‑erimus
2. Pers. Pl.	exultav‑istis	exultav‑eri‑tis	exultav‑era‑tis	exultav‑isse‑tis	exultav‑eritis
3. Pers. Pl.	exultav‑erunt, exultav‑ere	exultav‑eri‑nt	exultav‑era‑nt	exultav‑isse‑nt	exultav‑erint