Konjugation zu «cunctāre, cunctō, cunctāvī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	cunct‑o	cunct‑e‑m	cuncta‑ba‑m	cuncta‑re‑m	cuncta‑b‑o
2. Pers. Sg.	cuncta‑s	cunct‑e‑s	cuncta‑ba‑s	cuncta‑re‑s	cuncta‑bi‑s
3. Pers. Sg.	cuncta‑t	cunct‑e‑t	cuncta‑ba‑t	cuncta‑re‑t	cuncta‑bi‑t
1. Pers. Pl.	cuncta‑mus	cunct‑e‑mus	cuncta‑ba‑mus	cuncta‑re‑mus	cuncta‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	cuncta‑tis	cunct‑e‑tis	cuncta‑ba‑tis	cuncta‑re‑tis	cuncta‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	cuncta‑nt	cunct‑e‑nt	cuncta‑ba‑nt	cuncta‑re‑nt	cuncta‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	cunctav‑i	cunctav‑eri‑m	cunctav‑era‑m	cunctav‑isse‑m	cunctav‑ero
2. Pers. Sg.	cunctav‑isti	cunctav‑eri‑s	cunctav‑era‑s	cunctav‑isse‑s	cunctav‑eris
3. Pers. Sg.	cunctav‑it	cunctav‑eri‑t	cunctav‑era‑t	cunctav‑isse‑t	cunctav‑erit
1. Pers. Pl.	cunctav‑imus	cunctav‑eri‑mus	cunctav‑era‑mus	cunctav‑isse‑mus	cunctav‑erimus
2. Pers. Pl.	cunctav‑istis	cunctav‑eri‑tis	cunctav‑era‑tis	cunctav‑isse‑tis	cunctav‑eritis
3. Pers. Pl.	cunctav‑erunt, cunctav‑ere	cunctav‑eri‑nt	cunctav‑era‑nt	cunctav‑isse‑nt	cunctav‑erint