Konjugation zu «praetimēre, praetimeō, praetimuī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praetime‑o	praetime‑a‑m	praetime‑ba‑m	praetime‑re‑m	praetime‑b‑o
2. Pers. Sg.	praetime‑s	praetime‑a‑s	praetime‑ba‑s	praetime‑re‑s	praetime‑bi‑s
3. Pers. Sg.	praetime‑t	praetime‑a‑t	praetime‑ba‑t	praetime‑re‑t	praetime‑bi‑t
1. Pers. Pl.	praetime‑mus	praetime‑a‑mus	praetime‑ba‑mus	praetime‑re‑mus	praetime‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	praetime‑tis	praetime‑a‑tis	praetime‑ba‑tis	praetime‑re‑tis	praetime‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	praetime‑nt	praetime‑a‑nt	praetime‑ba‑nt	praetime‑re‑nt	praetime‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praetimu‑i	praetimu‑eri‑m	praetimu‑era‑m	praetimu‑isse‑m	praetimu‑ero
2. Pers. Sg.	praetimu‑isti	praetimu‑eri‑s	praetimu‑era‑s	praetimu‑isse‑s	praetimu‑eris
3. Pers. Sg.	praetimu‑it	praetimu‑eri‑t	praetimu‑era‑t	praetimu‑isse‑t	praetimu‑erit
1. Pers. Pl.	praetimu‑imus	praetimu‑eri‑mus	praetimu‑era‑mus	praetimu‑isse‑mus	praetimu‑erimus
2. Pers. Pl.	praetimu‑istis	praetimu‑eri‑tis	praetimu‑era‑tis	praetimu‑isse‑tis	praetimu‑eritis
3. Pers. Pl.	praetimu‑erunt, praetimu‑ere	praetimu‑eri‑nt	praetimu‑era‑nt	praetimu‑isse‑nt	praetimu‑erint