Konjugation zu «mansuēfierī, mansuēfiō, mansuēfactus sum»

Konjugation zu «mansuēfierī, mansuēfiō, mansuēfactus sum»

Präsensstamm

Präs. Ind. Präs. Konj. Imperf. Ind. Imperf. Konj. Fut. I Ind.
1. Pers. Sg.
mansuefi‑o
mansuefi‑a‑m
mansuefi‑eba‑m
mansuefi‑e‑re‑m
mansuefi‑a‑m
2. Pers. Sg.
mansuefi‑s
mansuefi‑a‑s
mansuefi‑eba‑s
mansuefi‑e‑re‑s
mansuefi‑e‑s
3. Pers. Sg.
mansuefi‑t
mansuefi‑a‑t
mansuefi‑eba‑t
mansuefi‑e‑re‑t
mansuefi‑e‑t
1. Pers. Pl.
mansuefi‑mus
mansuefi‑a‑mus
mansuefi‑eba‑mus
mansuefi‑e‑re‑mus
mansuefi‑e‑mus
2. Pers. Pl.
mansuefi‑tis
mansuefi‑a‑tis
mansuefi‑eba‑tis
mansuefi‑e‑re‑tis
mansuefi‑e‑tis
3. Pers. Pl.
mansuefi‑u‑nt
mansuefi‑a‑nt
mansuefi‑eba‑nt
mansuefi‑e‑re‑nt
mansuefi‑e‑nt

Perfektstamm

Perf. Ind. Perf. Konj. Plusquamperf. Ind. Plusquamperf. Konj. Fut. II Ind.
1. Pers. Sg.
mansuefact‑us sum
mansuefact‑us sim
mansuefact‑us eram
mansuefact‑us essem
mansuefact‑us ero
2. Pers. Sg.
mansuefact‑us es
mansuefact‑us sis
mansuefact‑us eras
mansuefact‑us esses
mansuefact‑us eris
3. Pers. Sg.
mansuefact‑us est
mansuefact‑us sit
mansuefact‑us erat
mansuefact‑us esset
mansuefact‑us erit
1. Pers. Pl.
mansuefact‑i sumus
mansuefact‑i simus
mansuefact‑i eramus
mansuefact‑i essemus
mansuefact‑i erimus
2. Pers. Pl.
mansuefact‑i estis
mansuefact‑i sitis
mansuefact‑i eratis
mansuefact‑i essetis
mansuefact‑i eritis
3. Pers. Pl.
mansuefact‑i sunt
mansuefact‑i sint
mansuefact‑i erant
mansuefact‑i essent
mansuefact‑i erunt

Imperative

Sg. Pl.
Imperativ I
mansuefi, mansuefiere
mansuefite
Imperativ II, 2. Pers.
Imperativ II, 3. Pers.

Infinitive

Infinitiv Präs.
mansuefieri
Infinitiv Perf.
mansuefact‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse
Infinitiv Fut.
mansuefactur‑um ‑am ‑um ‑os ‑as ‑a esse, mansuefore