Konjugation zu «ēnitēscere, ēnitēscō, ēnituī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	enitesc‑o	enitesc‑a‑m	enitesc‑eba‑m	enitesce‑re‑m	enitesc‑a‑m
2. Pers. Sg.	enitesc‑i‑s	enitesc‑a‑s	enitesc‑eba‑s	enitesce‑re‑s	enitesc‑e‑s
3. Pers. Sg.	enitesc‑i‑t	enitesc‑a‑t	enitesc‑eba‑t	enitesce‑re‑t	enitesc‑e‑t
1. Pers. Pl.	enitesc‑i‑mus	enitesc‑a‑mus	enitesc‑eba‑mus	enitesce‑re‑mus	enitesc‑e‑mus
2. Pers. Pl.	enitesc‑i‑tis	enitesc‑a‑tis	enitesc‑eba‑tis	enitesce‑re‑tis	enitesc‑e‑tis
3. Pers. Pl.	enitesc‑u‑nt	enitesc‑a‑nt	enitesc‑eba‑nt	enitesce‑re‑nt	enitesc‑e‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	enitu‑i	enitu‑eri‑m	enitu‑era‑m	enitu‑isse‑m	enitu‑ero
2. Pers. Sg.	enitu‑isti	enitu‑eri‑s	enitu‑era‑s	enitu‑isse‑s	enitu‑eris
3. Pers. Sg.	enitu‑it	enitu‑eri‑t	enitu‑era‑t	enitu‑isse‑t	enitu‑erit
1. Pers. Pl.	enitu‑imus	enitu‑eri‑mus	enitu‑era‑mus	enitu‑isse‑mus	enitu‑erimus
2. Pers. Pl.	enitu‑istis	enitu‑eri‑tis	enitu‑era‑tis	enitu‑isse‑tis	enitu‑eritis
3. Pers. Pl.	enitu‑erunt, enitu‑ere	enitu‑eri‑nt	enitu‑era‑nt	enitu‑isse‑nt	enitu‑erint